Home is where the heart is...

Zo. Hier zit ik dan, in mijn nieuwe woning te typpen. Dingen lopen zovaak anders dan gepland, de mens is zich voortdurend aan het aanpassen aan de omstandigheden in het dagelijkse leventje.
Laat ik maar niet beginnen over de 4 ziekenhuis bezoeken, de hoeveelheid pretstillers uhh pijnstillers, de hernia, de irritante nekkraag, het afhankelijk voelen van je reisbuddy, of de frustratie van niet kunnen werken. Om nog maar te zwijgen over irritante bokken, versufde autoritten en slapeloze nachten... Laat ik maar niets vertellen over de hoeveelheid telefoontjes naar de verzekering of het verhaal van de een-armige-vrijwilliger... Nee...

...Ik heb mij er snel bij neer kunnen leggen, maar het blijft nog even wennen dat ik weer thuis ben. Ik plande een maand reizen, een maand Frankrijk. Het werd één prachtige week met Joost en daarna wat ellende.
Maar zoals ik altijd probeer het goede uit een reis te halen zie ik ook in dat deze reis me heus wel wat heeft bij gebracht.
Mijn grote liefde kwam ik elke dag tegen, de VW bus. Waar wij ook waren hij scheurde aan mij voorbij... (lees: wij haalde meestal hem in) De echte oude VW bus T1, T2, EN T3 we hebben een hele collectie gezien in alle kleuren en uit diverse landen. Wat is hier bijzonder aan? Niet veel, maar de gedachten achter zo'n bus is gewoon super tof! Je eigen huisje op wielen.
Ik ontdekte wederom hoe fijn het is gelukkig te zijn met slechts zo weinig bij je. Een tas, een rugzak, slaapvoorziening en wat proviant. Natuurlijk ook goed reis gezelschap.

Het kriebelde weer in mij, en dat zal het altijd blijven doen als ik terug op de road ben.

Op de camping zelf zag ik diverse gelukkige gezinnen, mensen die vele hadden meegemaakt, mensen die allen hun kinderen anders opvoedde. 2 weken lang zag ik hoe kinderen met weinig gelukkig konden zijn, ik zag de schoonheid van de Bretonse kust en ik zag de vrijheid van vogels en het leven tussen platteland en kust. Ik heb genoten van heerlijk vers eten, en een simpele zolderkamer voelde als thuis. Ik genoot van het uitzicht uit mijn raam, de zonsopkomst en zelfs dat de vloer van karton leek waardoor je alle mensen in het saintair kon horen.

Ondanks de pijn zocht ik dingen om over na te denken, ik zocht doelen die ik thuis kon gaan waarmaken om niet in onzekerheid te hoeven leven. Wat aankomend jaar te bieden heeft weet niemand, noch ik noch jij beste lezer. Ik weet alleen dat : my home is when i'am abroad.

Ik ontmoet weer nieuwe mensen, maak nieuwe plannen en nieuwe reizen. Ik zal niet bang zijn in welk ziekenhuis ik dan weer terecht kom. Tot nu toe staat Frankrijk wel op nr 1, maar laat ik hier geen gewoonte van maken...
De Spanjaarden konden erook wat van. Daarom sla ik mijn cusus boek Spaans ook niet open bij HST 1. maar bij alle medische termen dan hebben we dat alvast gehad.

De volgende zomer duurt nog lang, en voor je het weet vallen de bladeren van de bomen en nemen wolken plaats voor de zon, maar ach zolang er in mij een lichtje schijnt, zal ik blijven stralen en zelf het zonnetje zijn. Je hebt tenslotte weinig nodig om écht gelukkig te zijn. Het lezen van andermans reisverslagen is al een reis opzich, maar voor je het weet staan hier online weer nieuwe avonturen van een gezonde globetrotter.

Met nieuwe doelen in mijn hoofd ga ik verder, met achter mij een spoor van herinneringen. We zien wel.