Credencial del Peregrino

Toen op 12 mei mijn paspoort op de mat viel hield ik het even niet droog. Wat een magisch avontuur staat er voor mijn neus. Je leest en hoort er veel over, pelgrimeren. Nu wordt ik zelf een pelgrim. Ik volg niet mijn benen, ik laat mijn ezel niet het werk doen, wel zit ik op een stalen ros. Ik volg mijn hart, ik volg de weg...

De voorbereidingen zijn in volle gang. Bij elke stap maakt mijn hart een sprongetje, mijn gedachten zijn overal. Ik moet plannen, ik moet nog zoveel doen en iik moet het allemaal regelen, ik moet ik moet ik moet... Los laten, ademen en gewoon volgen. De weg en mijn hart volgen. Hier en daar een stempel halen...

...Als kind had ik een stempeldoos met paarse inkt. Ik had stempeltjes van de lion king én eentje met mijn naam erop. Het leuke was dat ik overal mijn naam op kon drukken. Wat ik uiterst bijzonder vond. Zo wist men ook meteen hoe ik heette. Ook Simba de kleine leeuw had opeens heel veel tweeling broertjes. Stempelen… Iets wat we vandaag de dag nog doen maar, met onzichtbare inkt.

Stempel erop en in een hokje plaatsen dat is wat we doen in de ‘huidige maatschappij’. Vaak meer dan we denken en soms zelfs onbewust. Oordelen met een gebrek aan kennis, berustend op meningen of afkeer. Afkeer dat ontwikkeld wordt door meningen van andere die ons beïnvloeden. Is het niet zielig eigenlijk die “eigenschappen” van de (Moderne) Homo Sapiens? Er moet toch ergens iets mis gegaan zijn in de evolutie? Een celletje dat zich verkeerd deelde? Zijn wij daarom zo’n schepCel geworden? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat sommige mensen geboren stempeldrukkers zijn. Ik draag mijn hele leven al verschillende "onzichtbare stempels" op mijn voorhoofd. Zo erg dat er geen een meer bij past. Aan mij nu de eer om juist deze onzichtbare inkt uit te wassen.Toch zullen het niet de stempelaars zijn die ik iets ga bewijzen. Binnenkort zal ik de gene zijn die stempels gaat verzamelen in zichtbare inkt! Symbolen, woorden en pictogrammen die een verhaal vertellen. Weg uit het dagelijkse leven, weg met de moderne weg van communiceren. We gaan de gele pijl volgen. Deze reis wordt jaarlijks door duizenden mensen gemaakt, en toch is iedereen alleen op weg. Je leert te waarderen wat je bij je hebt, en te begrijpen waarom je eigenlijk zo weinig nodig hebt in het leven...

...De 56 hokjes zijn nu nog keurig wit. Aan het eind van mijn reis zullen zij een verhaal vertellen van dé tocht, maar het grappige is... er komt geen eind aan deze reis. Serieus ik weet niet wat mij te wachten staat op deze weg. Ik weet alleen dat de wilskracht om deze weg te gaan groot is. Die 56 stempels zijn slechts een begin van een eindeloze route, wanneer ik op de route ben zal de weg, weg zijn. Het zal niet meer draaien om het eindpunt het draait allemaal om de terug weg. De vruchten plukken en ze nuttig gebruiken. Pas dan begint het pelgrimeren.

Misschien iets te cliché ik weet het...