De man met de bezem

Het is zover, meer dan zes maanden heeft het gekost om mijzelf over te halen. Ik kon destijds namelijk niet geloven dat het menselijk is om zulke afstanden te kunnen afleggen. Robert zijn verhalen, zijn avontuur heeft mij zo op de been gehouden, zo geïnspireerd. Het duurde niet lang na onze eerste ontmoeting of hij gaf mij kriebels. Kriebels in mijn buik, en reiskriebels. Inmiddels hebben wij het sinds afgelopen donderdag een jaar en is de drang deze reis te maken met de dag gegroeid.

Nu is de camino fietsen een fluitje van een cent als je het vergelijkt met wandelen... Tenminste zo klinkt het. Vier maanden wandelen of 5 weken fietsen. Maar ik wist het zeker, wij gaan dit doen! Dit is een zin die ik dagelijks herhaal, maar ik pas geloof als we de Nederlandse grens over zijn. Robert heeft nog vaak flashbacks en toffe herinneringen van zijn reis. Zo vertelde hij mij heel lang geleden over een man in Spanje. Het was druk in de gite waar Robert en zijn reismaat hadden geslapen, rond 6 uur in de morgen waren de meeste pelgrims al klaar voor vertrek. Het werd licht buiten, en in de gite hoorde men de lokale klusjes man luidkeels zingen. Een lied dat ik mij vanaf het moment dat Robert mij het vertelde altijd zal blijven herinneren. Vanmorgen vroeg ging de wekker.
De duif zat stipt om 5 uur op het dak te koeren, de kauwen vlogen uit, de merels floten luid. Mijn natuurlijke wekker in de zomer. Ik stond op, gooide de lakens van mij af en was klaar wakker. "Santiaaagoo, Santiaaagooo Halelujaaa" Zong ik uit volle borst.

Robert zijn mondhoeken schieten omhoog bij het horen van dat melodietje. De man met de bezem heeft een gouden herinnering achtergelaten voor ons beide. Wanneer ik het wijsje fluit lijkt het alsof er een oude man met een bezem mijn gedachten schoon veegt. De weg komt opeens zo dichtbij. Het melodietje geeft mij hoop, moed en kracht. Mijn collega's zullen zich wel afvragen wat dat riedeltje nou is wat ik dagelijks floot... Het riedeltje heet: hoop.

Zonder Robert zijn verhalen had ik nooit de hoop gehad en de moed om dit te gaan doen. Tijdens mijn reis zal ik een symbolische bezem door mijn gedachten halen. Ik heb doelen gesteld die ik wil waarmaken, want als ik na maanden hard werken op de fiets kan stappen om het te gaan doen! Dan kan ik ook de kracht vinden om andere doelen te bereiken onderweg.

Het wordt niet alleen een reis naar buiten dat is zeker, het wordt ook een reis naar binnen. Dat gepaard zal gaan met de wonderen van gezonde voeding en slapen in de natuur. Ik bedank die man met de bezem, door elke keer als we de grens over zijn luidkeels mee te zingen! Wie gewekt wordt door dit lied, vergeet hem niet.

Dus, dit is het laatste verslag wat ik hier in Nederland schrijf. Volgens onze eenmalige planning zitten we volgende week Saint Germain en Laye zo'n 25 kilometer van Parijs. We zullen slapen in zachte bedden, en genieten van de eenmalige luxe van een warm gezin. Mijn moeders vriendin die al jaren in Frankrijk woont. Het worden dus spannende dagen. Zodra we uit onze gite vertrekken in Compiegne gaan we namelijk heel stuk van de route af! Dit betekent: geen Sint Jacobs schelpen en gele pijlen meer en ons kompas volgen. We hebben een lijstje uitgeprint met plaatsnamen die we moeten volgen en ook enkele kaartjes mee. Vanaf Saint Germain zullen wij via een sluiproute terug op de camino zijn. We gaan via Tours en Poitiers. Dit is de eerste keer voor Robert, want de vorige keer wandelde hij via Orleans. Gezien mannen een beter richtingsgevoel hebben vertrouw ik hem dus volledig. Vanaf dit punt, Saint Germain hebben we de touwtjes niet meer in handen en bepalen we per dag hoeveel km we fietsen...

Ik zeg dus Salut! jullie horen weer van ons in Frankrijk. Oja en wellicht zal het volgende reisverslag met (nog) meer foutjes zijn, gezien ik totaal niet overweg kan met het gemak van ons aaibare huisdier de "aaipet".

Liefs
Tessa